Wyobraź sobie sytuację, że jesteś aspirującym do sławy facetem, przeciętnej urody, bez sześciopaku i jedziesz do Londynu szukać możliwości.

Historia oparta na…naciągniętych faktach

To pewnie początek historii wielu z Was, w tym bohatera filmu Richarda Gadda, który gra…siebie. Mianuje się Donny (tytułowy Reniferek) i mało tego, że mówi o sobie, to przedstawia podobno historię opartą na faktach. Przynajmniej tych widzianych z jego perspektywy. Komika ze Szkocji.

Serial to nietypowy. Najczęściej na Netflixie ciągną się tasiemce, które nas wciągają niczym narkotyk. I tak tracisz, godziny, dni i miesiące, powoli identyfikujesz się z bohaterami, przeżywasz ich życie jak swoje, śmiejesz się i płaczesz.

Stalking to nie problem marginesu

Ponad 2.5 mln. ludzi w samej Anglii i Walii padło ofiarą stalkingu w ostatnim roku. Też kiedyś zdarzyło mi się być ofiarą stalkera. Zatem temat niezwykle ciekawy,bo dotyczy milionów ludzi, choć jest inny, trudny, to zarazem wciągający.

Główny bohater to standuper. Nie bardzo jednak mu się wiedzie. Jego humor jest, mówiąc oględnie, dość ciężki, nawet jak na widownię brytyjską, która z zasady ma nieco inne postrzeganie rzeczywistości.

Początek relacji i uzależnienia

A oto scena pierwsza. Do baru, gdzie pracuje Donny wchodzi nagle pani, która jak rozumiem zamiary autora, ma być z tego gorszego sortu, przy tuszy, raczej mało urodziwa, do tego w stroju starszej pani. Jest smutna. Za to na zapytanie, kim jest, rozkręca się niczym papier toaletowy.

Wyuczony skrypt, prawniczka, finansowo ustawiona, mieszkania w najlepszych dzielnicach, tworzy obraz kobiety sukcesu, którą tak bardzo chciałaby być.

Swój status zresztą stara się podkreślić wiele razy, podpisując każdą wiadomość „wysłane z mojego Iphone’a”, jakby chciała zawsze postawić tą kropkę nad „i” utożsamiajac się z grupą eksluzywnych użytkowników znanej marki.

Ten jednak staje się nieco wątpliwy, kiedy każde niemal słowo przez nią napisane zawiera przynajmniej jeden błąd. W państwie brytyjskim misspelling jest przywilejem klas niższych, albowiem w dobrych szkołach od piątego roku życia do późnej dojrzałości wciąż stosuje się literowanie i jeśli ktoś na poziomie człeka dorosłego tego nie przyswoił, to głąb zapewne a nie prawnik z luksusowej dzielnicy.

Pech chce, że główny bohater podaje Marcie bezpłatną herbatę. I tak zaczyna się historia niecodziennego związku tych dwojga ludzi. Poranionych, niespełnionych, szukających potwierdzenia własnej wartości i własnej tożsamości. Przypadki prosto na kozetkę psychoterapeuty.

Swoją drogą rola, w którą wciela się Jessica Gunning jest neizwykle odważna. Jako niezbyt jeszcze dobrze znana aktorka podejmuje rękawicę z podłogi i odgrywa rolę stalkerki doskonale. Choć ma na koncie kilkanaście ról filmowych, teatralnych czy telewizyjnych, na pewno będzie kojarzona w dużej mierze z tym przebojem Netflixa, a jak wiemy w tym świecie metkę trudno odczepić.

Niska samoocena rodzi kłopoty

Donny ma problem nie tylko z brakiem popularności jako komik, ale także z odnalezieniem swojej seksualnej tożsamości. W procesie dążenia do sławy na „skróty” poznaje agenta, który pod wpływem środków odurzających go wykorzystuje seksualnie. Na początku w bohaterze rodzi się bunt, niezgoda, ale nie ucieka. Poddaje się i w sposób obrzydliwy pnie się po szczeblach kariery.

W całym tym procesie stalkerka Marta wciąż za nim chodzi. Pojawia się na występach, kontaktuje się z rodzicami, pisze, grozi. Jednak jest jedyna stałą w życiu bohatera, swoistym uzależnieniem, jednym z kilku, z powodu których bohater zdaje się mieć problemy. Donny dość szybko orientuje się, że ma do czynienia ze stalkerką, która już była za owe czyny karana. Jednak wchodzi w ten toksyczny związek jak w masło. Może dlatego policja u nie wierzy? Bo gdzieś w pokładach mózgowych zwojów zwanych nieuświadomioną potrzebą Donny Marty potrzebuje jak tlenu i bawi się z nią grę „przyciąganie, odpychanie” niczym rasowy narcyz.

Trauma pokoleniowa?

W wyniku śledztwa Marty okazuje się, że życie Donny’ego całkiem jest rozwiązłe, i tą wiadomość chce przekazać jego rodzicom. Na co bohater reaguje dość rozsądnie i udaje się na poważną rozmowę właśnie z nimi. Okazuje się, że nie tylko on był ofiarą gwałtu, ale wysłuchuje historii ojca, który był wykorzystywany przez lokalnego księdza jako chłopiec. Takie drugie dno. Trauma pokoleniowa. Jak go zwał, tak go zwał.

Jednak historia kołem się toczy a ojciec na odchodne rzuca (pewnie w ramach pocieszenia) „czy to czyni mnie gorszym mężczyzną?”.