Święta. Radosny czas tyrania. Szamotu między pracą zawodową a nieodpłatną harówką w domu, rozszerzoną o wigilijnych gości listą zakupów, wydaniem zaskórniaków na prezenty. Sprzątałam bite dwa dni. Taki deep cleaning, który jest bardziej potrzebny mnie niż Chrystusowi. Wywaliłam dwa worki zabawek, którymi przestał bawić się synek, trzy bycze torby Castoramy z pustymi butelkami po winie i całe mnóstwo rzeczyktóresięjeszczekiedyśdoczegośprzydadzą. Moje mirra, kadzidło i złoto. W przedświątecznym tygodniu czytałam tylko w nocy. Bo to nie po bożemu iść tak spać bez słowa napisanego. A po pięciu przespanych godzinach można sobie raźno wstać z takim Hugo-Baderem pod powiekami i zacząć nowy dzień tylko z „Białą gorączką”. Dobrze, że jest Internet i tanie połączenia do Polski. Odpada pisanie i wysyłanie kartek. Ani to ekologiczne, ani ekonomiczne. 

W pracy pandemonium. Ludzi więcej niż restauracyjnych miejsc. Kolejka do żłobu na dwa magazynki. Chcesz iść do toalety? A możesz jeszcze chwilę poczekać? Za chwilę to będzie potop! Do tego wszechobecny rozdzierający płacz dzieci. Jak to w centrum handlowym, w którym pracuję. Podobno nasza reakcja na płacz małego człowieka jest atawizmem. Ponieważ mógł być zagrożeniem dla życia ze strony dzikich zwierząt lub ludzi. Stąd nasza potrzeba uciszenia dziecka. Ze strachu. Czasem bardzo agresywna. We mnie rzeczywiście odzywają się pierwotne instynkty. Szukam ofiary wśród dorosłych opiekunów. Bo włącza mi się przekonanie, że dziecko woła o pomoc, że ma niezaspokojoną jakąś potrzebę. I najczęściej tak jest. Mam trzyletniego syna i potrafię odróżnić histerię od bezsilności, próbę manipulacji od bezradności w czystej formie. Celebra taka bożonarodzeniowa – zamiast daru bliskości prezent z marketu. Łatwiej dać przedmiot niż siebie.