Czy do posiadania rozstępów warto się przyznawać? Czy dziewczynki doceniają naturalność i autentyczność? Natrafiłam na wywiad pań całkiem przypadkiem. Nie jest to nowy materiał, bowiem datuje się na na sierpień. Jednak nie było o nim na tyle głośno, żebym go zauważyła wcześniej. 

Martyna Wojciechowska jest jedną z moich ulubionych postaci telewizyjnych. Trudno ją nazwać celebrytką, a zwykła dziennikarka to na jej określenie zbyt mało. Od lat jest wierna sobie i robi to, na co ma ochotę, nie poddając się modom, namowom stacji telewizyjnych czy kum zza siedmiu mórz.

Ona po prostu walczy o wartości i normalność, którą zdaje się postrzegać jako wolność, dobry gest i równość dla wszystkich. Stała się mi bliska, niczym zodiakalna siostra Waga, bo obydwie pod tym właśnie znakiem się urodziłyśmy. Łączą nas poczucie sprawiedliwości i harmonii w świecie. Różni- poziom odwagi. Ona- ikona podróżnicza przemierza świat niczym wiatr, bez granic, bez uwiązanych sideł rzeczywistości, spełnia marzenia wielu z nas, odwiedzając zakątki, których większość z nas nie zobaczy, poznając ludzi, których nigdy na drodze nie spotkamy.

Otóż ta oto ikona stylu Safari, polska Dora The Explorer, orędowniczka niezależności kobiet zaprasza do studia inną kobietę- Olę Żebrowską.

Nie bez powodu. Tłem do rozmowy stają się filtry- aplikacje upiększające, które poprawiają wygląd naszych twarzy i ciał. Tworzą tłum wyidealizowanych lalek, których głównym zadaniem życia jest po prostu wyglądać.

Mama Ola niczym niedoścignione odbicie Martyny w lustrze z naturalną swobodą opowiada o cieniach macierzyństwa. Martyna bowiem postawiła na samorealizację, macierzyństwo odkładając nieco na boczny tor i choć mamą jest niewątpliwie inspirującą, to nie kwalifikuje się na półkę z polskimi produktami  w sklepie niedoścignionych marzeń. Matka Polka, no prawie jak ta Ola ma rodzić, wyglądać, gotować zupy, piec ciasta i usługiwać mężowi. A potem jeszcze po tym wszystkim postprzątać. Tak, aby miejsce było…na skarpety na środku pokoju, na akty lubieżne w rytmach pieśni narodowych.

Tylko Pani Żebrowska się z piedestału zdjęła sama. Zamiast polerować kryształy, ona pokazuje cellulit, mówi, że macierzyństwo bywa niefajne, trudne i niewdzięczne. Nie używa filtrów, a nawet makijażu. Pozostaje sobą, na jednym zdjęciu cyc, na innym kawałek tyłka, piegi, zła mina, bad hair day.

Z ust Martyny pada stwierdzenie „nie wiem, czy wiedziałaś, że Polski sa na jednym z ostatnich miejsc jesli chodzi o samoocenę”. Przywołuje fakt, że jako dziewczynki słyszymy: „o jaka śliczna dziewczynka”, dodam jeszcze „taka ładna, a taka niegrzeczna”, „no ładna nie jesteś, to chociaż się ucz, będziesz przynajmniej mądra”.

I tak się faszerujemy się tym słownym pasztetem niczym tę gęsi tuczone na święta. Przez męskie tuby przełykowe i powtarzające za nimi matki psychomatki. Dzieciństwo w polskim domu to niczym bajka, to ta część historii, kiedy wiedźma tuczy dzieci, żeby je później zjeść.

A tymczasem całkiem już dorosła Ola wyskakuje na zdjęciu na Instagramie z plamami mlecznymi na bluzce i nie obawia się ich pokazać. To jakże to tak? Nie przystoi!